| گل کرد ردپای کسی که به یمن او |
| با یک گل شکفته زمستان، بهار شد |
| مردی رسید با سبد نور از بهشت |
| نوری که شهد و شربت و سیب و انار شد |
| پس برتن کویر و در انبوه تشنگان |
| شهدی چکاند و خاک کویر آبشار شد |
| از سیب و از انار به هر جاهلی خوراند |
| علمش شکفت و عالم دهر و دیار شد |
| بر سستی فلاسفه و هر چه که حکیم |
| دستی کشید و سستی‌شان استوار شد |
| در انجم جبر که نوری دمید، جبر |
| ذره ذره ذوب شد و اختیار شد |
| در دشت علم، هرچه غزال رمنده بود |
| با تیر آسمانی فکرش شکار شد |
| مردی که چشمش آینه کائنات بود |
| چشمی که هر که دید، دلش بی قرار شد |
| اما چه حیف! دوره آیینه هم گذشت |
| چرخید چرخ و نوبت گرد و غبار شد |
| از دست روزگار به یک باره آینه |
| افتاد و وقت واقعه احتضار شد |
سروده‌‌ی : مهدی زارعی
طبقه بندی: امام صادق(ع)
نوشته شده در تاریخ چهارشنبه 88 اسفند 12 توسط
صادق | نظر بدهید
